Langedrag Natur Park in Noorwegen: niet zomaar een boerderij

Soms kom je op plekken waarvan je meteen weet: deze vergeet ik niet snel! Langedrag Natur Park, vlakbij het plaatsje Geilo in Noorwegen, is zo’n plek. De ene na de andere bijzondere ervaring stapelt zich hier op. Van het uitlaten van de geiten tot het voeren van wolven terwijl je bij ze in het verblijf zit. Anne, de content marketeer van Nordic Nederland, mocht het ervaren op haar prospectiereis. 

Via een prachtige weg door de bossen van Geilo rijden we richting Langedrag Natur Park. De vergezichten over o.a. de Pålsbufjorden, hoge bergtoppen en niets dan bomen zijn adembenemend. Het is mijn eerste keer in Noorwegen, wat een geluk dat ik dit voor mijn werk als marketeer bij Nordic Nederland mag bezoeken. Langedrag Natur Park is een natuurboerderij in de bergen bij Geilo. We weten niet precies wat we ervan moeten verwachten en zijn ontzettend benieuwd.

Zodra we aankomen zien we meteen: dit is niet zomaar een boerderij. Niet zoals we deze in België en Nederland kennen. Het park is ontzettend weids opgezet en we lopen vrijwel meteen tegen een paar van de bewoners aan: schapen die er wat grazen. Ze zijn niet ontsnapt, maar kunnen gewoon vrij over het park lopen en kunnen zelfs de weidse bossen in de omgeving intrekken als ze daar zin in hebben. Eigenlijk zijn er maar drie diersoorten die hier niet los mogen lopen: lynxen, wolven en vossen. Maar daar straks meer over…

De eerste groep dieren die we bezoeken tijdens onze dag op Langedrag, zijn de geiten. Samen met Marthe laten we de beesten uit hun hok. Ze blijven wat vertwijfeld staan, totdat Marthe roept: ‘Jaaakom!’, en ze al snel naar buiten komen. We lopen richting de bossen, waar ze lekker vrijuit kunnen grazen. Ze hebben er vandaag alleen niet zoveel zin in, want iets later komen we ze alweer tegen op het park, waar ze net als de schapen vrij rondwandelen.

Op Langedrag kan je dicht bij drie dieren komen, waar dat normaal gesproken niet snel mogelijk zal zijn. Je kan (tegen betaling) in de verblijven van de wolven, (pool)vossen en lynxen, waar de dieren op slechts een steenworp afstand van je rondlopen.

Belangrijk om te weten is dat de wilde dieren die in Langedrag zijn terechtgekomen, hier ooit zijn aangekomen omdat ze hulp nodig hadden en daardoor gedomesticeerd zijn. Ze werden gevonden bij een doodgereden moeder aan de kant van de weg, zijn van een hoge klif gevallen of in het geval van de poolvossen gered uit een bontfabriek. De dieren zijn daardoor gewend geraakt aan menselijke opvoeding, ook de beesten die later in het park geboren zijn. Er wordt ons wel op het hart gedrukt dat het wilde beesten zijn en we dus goed naar de instructies van Tuva moeten luisteren.

De lynxen komen zodra we hun verblijf inkomen op ons af. In mijn hoofd blijf ik herhalen “geen onverwachte bewegingen maken” maar na een minuutje ben ik dat gevoel kwijt. De beesten kijken vooral of Tuva eten bij zich heeft en blijven op gepaste afstand. Tuva leert ons van alles over deze grote katten. Vervolgens smullen ze van de stukken vlees die voor ze meegenomen zijn.

Bij de wolven ben ik nóg een tikje zenuwachtiger. Want wolven, dat zijn toch levensgevaarlijke dieren? Die verslinden een mens toch met huid en haar? Tuva lacht om dit vooroordeel dat mensen altijd over wolven blijken te hebben. Zij heeft een bijzondere band met deze beesten en mij bekruipt het gevoel dat Tuva meer verbondenheid voelt met wolven dan met mensen. Midden in het verblijf zitten we in een kring, terwijl drie wolven zich verspreid om ons heen opstellen. Ze blijven op afstand, en komen stapje voor stapje dichterbij om te kijken wat wij toch in hun verblijf zitten te doen. Geen een keer komen ze écht dichtbij. Tuva geeft ze wat vlees, wat ze snel pakken om vervolgens iets verderop met smaak te verorberen.

Voordat we het verblijf van de vossen ingaan wordt ons verteld dat de vosjes er niet altijd zin in hebben, we moeten dus geluk hebben om ze te zien. Maar binnen een paar seconden rennen er twee dolblije, spierwitte poolvosjes om ons heen. Ik blijf stokstijf staan, want ook hier denk ik: zijn vossen niet gevaarlijk?! Maar we mogen ze aaien, dus dat probeer ik voorzichtig. Terwijl ik naar beneden buig om het ene vosje te aaien, springt het andere op mijn rug. Onze gids Marthe lacht om mijn verschrikte ogen, dit doen de vosjes blijkbaar graag. Ik heb nog nooit zoiets zachts gevoeld en sluit de vrolijke beestjes in mijn hart. Wat fijn, dat deze pluizenbollen hier rond kunnen rennen en niet als sjaal of bontjas zijn geëindigd.

We gaan op de boerderij langs bij de rendieren, die enthousiast op ons -en vooral het mos dat we bij ons hebben- komen afrennen. Maar daarna tonen ze al snel geen interesse meer in ons. Het is bijzonder om deze beesten, die ik vooral uit de kerstverhalen ken, van dichtbij te bewonderen. Dan is het tijd voor nóg een bijzondere ontmoeting, namelijk die met de koning van het bos, de eland!

Het is heel bijzonder om deze majestueuze dieren vlak voor ons te zien. Er wordt uitgelegd dat de dieren opgevoed zijn in de keuken van Tuva en haar dochter. Dat verklaart meteen waarom deze dieren zo op hun gemak zijn rondom de vrouw die bij hun loopt: Tuva’s dochter. Later mogen we, met een groep andere toeristen, op een rij in het verblijf staan en loopt een eland langs om één voor één een stukje wortel uit onze handen te eten. Wat een gigantisch groot dier en wat een gek gevoel!